TCR 2014 … het verslag

Nederlandse versie.

Dit jaar waren de verwachtingen toch wat groter dan bij de eerste editie, ik had een titel te verdedigen en wou inderdaad opnieuw als eerste aankomen in Istanbul.

Er zat dus niets anders op dan me nog beter voor te bereiden. Ik begon al op 1 januari met mijn training, die bestond vooral uit zoveel mogelijk kilometers vreten. Zo zou ik toch een goeie basis opbouwen voor de wedstrijd.

Eenmaal de deelnemerslijst beschikbaar werd heb ik toch even de tijd genomen om het deelnemersveld goed te bekijken om mijn kansen realistisch te kunnen inschatten. Ik was niet verrast dat Richard Dunneth er op te zien was en ging er ook van uit dat hij dit jaar wel eens zou willen winnen. Maar ik zag ook een aantal onbekenden die waarschijnlijk ook het best zouden doen om een zeer goede tijd neer te zetten.

Omdat de route vrij te kiezen is, was dit een werkje dat ik weer heel secuur voorbereidde. Wat is de “juiste” weg, welke is de snelste, wat is het gemiddelde aantal km dat er gereden zal worden en waar kan ik een betere route plannen …?

9 augustus: Londen > Persan 357 km

Eindelijk was het dan zover, de dag van de start. Na een korte babbel met Richard veranderde mijn planning al lichtjes, hij wist me te vertellen dat de boot van 12u eigenlijk wel haalbaar was. Volgens mijn eerste idee was dit onmogelijk maar omdat we met een mooi groepje reden, en aan een snelheid van 40 km/u tussen Londen en Dover, kwamen we al om 11u35 aan in Dover. De wachtrij aan het loket van onze ferrymaatschappij ging traag vooruit dus kochten we maar een ticket bij de concurrentie. Daar stond niemand te wachten om de boot van 12u15 te nemen. Eigenlijk was de check-in van hen al beëindigd, maar 3 tickets verkopen zonder veel werk was voor die maatschappij ook makkelijk verdiend.

Vanaf nu lag ik eigenlijk voor op mijn schema. Eenmaal in Calais koos elk van ons voor zijn eigen ‘beste’ weg. Mijn plan was om te rijden tot net voor parijs en te slapen nog voor ik het eerste controlepunt zou bezoeken.

10 augustus: Persan > Belfort 450 km

Het centrum van Parijs doorkruisen is altijd een beetje avontuur op een zondagmorgen. Maar uiteindelijk kwam ik iets vóór 6u als 6de deelnemer aan in het eerste controlepunt in Parijs. Ik kreeg er mijn eerste stempel van Mike Hall die het waarschijnlijk leuk vond voor de spanning, nu ik meer dan drie uur later mijn stempel kreeg dan de 1ste bezoeker van het controlepunt. De enige vraag die me op dat moment bezighield was: hoeveel ligt Josh voor? Hij bleek een een ervaren 24u renner dus moest ik wel rekening houden met hem en zijn tempo. Als ik ‘s middags door Troyes fiets zie ik hem staan bij een bakker. Ik heb maar eventjes vriendelijk mijn hand op gestoken om hem te groeten en ben dan maar snel verder gereden. Ik was heel blij om te weten dat we nu in elkaars buurt reden.

Het weer gingen van kwaad naar erger, de eerst gewone regen veranderde in een stortvloed en in de vooravond zelfs in een kleine tornado. De bomen in bos kregen het hard te verduren en ik moest mijn fietsstuur met beide handen echt stevig vasthouden om zelf niet weggeblazen te worden. Achteraf gezien had ik best gewoon een half uurtje langs de kant van de weg moeten wachten, maar ja het is wedstrijd en je wilt niet teveel tijd verliezen, dus op zo’n moment maak je de bewuste keuze om door te rijden.

Het weer werd er echt niet beter op en de vooruitzichten zagen er niet goed uit de eerste uren, dus besloot ik dan maar om te slapen in de buurt van Belfort. Die 450 km op een winderige dag waren voldoende.

11 augustus: Belfort > Stelvio 439 km

Na een korte slaappauze leek het alsof de meeste regen al uit gevallen was… maar blijkbaar zat er nog genoeg in de lucht om het een hele dag te kunnen laten regenen.

Het heeft geen zin om op zo’n moment te stoppen met fietsen, alles is toch al nat, natter kan je niet worden. En de enige oplossing om het niet koud te krijgen is blijven fietsen. Er is natuurlijk een groot vorodeel daaraan, de kilometers blijven verder tikken en laat dit nu precies de bedoeling van dit tripje zijn.

Zwitserland was bekend terrein voor mij. Flüelapass en Ofenpass schoven vlotjes voorbij zodat ik rond 17u boven aankwam op de Ofenpass. Ik zat goed op schema en de kans zat er dus in dat ik ook vandaag nog de Stelvio-pas kon fietsen. Deze nam ik er dus nog met plezier bij.

12 augustus: Stelvio > Bakar 487 km

Het voordeel was dat het vanaf nu voor lange tijd bergaf ging en ik de wolken en het slechte weer achter mij kon laten. Het werd een dagje gewoon heel veel kilometers rijden.

Rond Trieste was het wel te zien dat dit een heel toeristische plaats is, wat dan weer even in het voordeel speelt… keuze aan winkels en restaurants genoeg.

De grens met Slovenië, die heb ik eigenlijk nooit gezien, maar bij het buitenrijden ervan werd ik even meegezogen in het spel van controle en paspoort check-up, een hele show daar.

Slovenië … een heel kort verblijf, goed voor wel 30 volle kilometers.

Op naar het 3° land voor vandaag, “Leve Europa”, Kroatië, waar de grensovergang wel een heel serieuze zaak was. Eenmaal over de grens was het terug bergaf naar Rijeka.

Volgens mijn bescheiden mening liep er daar toch veel te veel politie rond. OK geen politie is ook iets, maar dit was van het goede teveel. Vreemd.

13 augustus: Bakar > Capljina 438 km

Eenmaal terug op gang kon ik een mooi stuk langs de kustlijn van Croatia fietsen. Maar uit vrees voor een te grote drukte langs deze weg verkoos ik een parallelle weg in het binnenland. Deze weg liep door een ongelofelijk mooi stuk natuur één van mijn favoriete delen op deze trip.

Het hele gebied was leeg, er was echt niets te zien behalve heel druk verkeer… Rond de middag kreeg ik toch wel erg veel honger, maar er was niets. De enige oplossing was om te blijven fietsen tot ik iets tegen kwam en iets voor 13u zie ik een reclame staan van een restaurant 5 km verderop. Niets te laat dus, want ik begin echt honger en dorst te krijgen. Daar aangekomen staan alle tafels perfect gedekt, het ziet er goed uit, maar het blijkt dat ik er geen maaltijd kan krijgen. Ze verwachten hier binnen de kortste keren 3 volle bussen met toeristen en die moeten ze zeer vlot kunen bedienen.

Ik kreeg te horen dat er 15 km verderop een ander restaurant was waar ze me wel zouden kunnen helpen. Wanneer ik hen probeerde uit te leggen hoe lang mijn tocht vandaag al was en dat die 15 km meer dan een half uur fietsen zijn, kreeg ik toch nog een sandwich mee “voor onderweg” hoe gelukkig kan een mens zijn op zo’n moment. Dit bleek dit een soort bedevaartsoord te zijn, dat verklaarde dus ook het drukke verkeer.

De rest van de namiddag was de tocht een beetje op en neer met een prettig tegenwindje… ’t zou anders te makkelijk geweest zijn zeker?

Toen het donkerder werd kwam ik het ene na het andere kleine groepje mensen tegen, ze leken op wandeltocht, langs een eerder gewone saaie weg.

Het leek op een soort dropping tocht, maar het waren er gewoon teveel. Ik werd nu wel erg nieuwsgierig. Ik stopte even om wat meer uitelg te vragen, de mensen waren beschaamd, het bleek een soort bedevaart/boetedoenings-tocht.

14 augustus: Capljina > Podgorica: 344 km

Vandaag zou ik rond de middag kunnen aankomen op CP3. Maar eerst nog even mijn laatste kilometers fietsten in Bosnië, daarna de grens over naar Montenegro en dan de fameuze klim naar Lovcen.

Ik had er wel zin in. Omdat de rit tot aan het meer wat langer duurde dan verwacht, had ik maar eerst een maaltijd genomen langs het meer, voor ik aan de klim begon. Eenmaal boven aan het controlepunt kreeg ik te horen van Mike dat ik een illegale ferry genomen had. Uh! Het voelde als een klap in het gezicht, … ferry… illegaal…?

Natuurlijk kon ik daar geen speld tussen krijgen, Mike toonde me zwart op wit dat dit inderdaad in de lijst stond, ik had deze overzet nooit als ferry gezien, duurde amper 5 minuten. Ik had deze zonder opzet genomen en volgens de hoek van waaruit ik kwam was zowel links als rechts rond het meer even ver voor mij.

Om deze fout recht te zetten zat er niets anders op dan terug te keren en het ganse stuk rond het meer, wat in feite een inham van de zee is, terug te fietsen.

Vijf uur later kwam ik nog eens boven op het controlepunt aan, waar ik hoorde dat alles nu wel in orde was, oef! En ik had nog steeds genoeg voorsprong om deze wedstrijd te kunnen winnen. Door de deze fout/omweg/tijdsverlies had ik wel een nieuwe motivatie gevonden om er terug tegen aan te gaan, dankzij alle leuke berichten van online volgers.

15 augustus: Podgorica > Sofia 704 km

Mijn eerste uitdaging van vandaag was een col overfietsen die ik niet ken, ook de lengte en hoogte wist ik niet, gewoon gaan dus.

Omdat ik dicht bij de grens van Kosovo was, zag ik vrij veel militairen. Was dit een gevolg van de oorlog, ik zag in de verte veel rook, was er daar nog een vuur aan het smeulen?

De mensen bezitten daar een fantastisch stuk natuur, maar afval dumpen ze gewoon op één plaats langs de weg en steken het in brand. Als je dan toevallig tegen de wind in moet fietsen is de stank echt niet uit te houden.

Die avond probeerde ik om via mijn GSM een bericht te sturen naar mijn vrouw. Maar dat bleek niet te lukken. Mijn telefoon afzetten en terug opstarten zou misschien de oplossing zijn, maar nee. Wat is er hier aan de hand? Ik bleef maar proberen, dit was niet normaal meer en eigenlijk begon ik bang te worden, terwijl er eigenlijk niets erg aan de hand was.

De enige oplossing om het thuisfront wat gerust te stellen was om gewoon te blijven fietsen, zolang mogelijk, zolang mijn “dotje” bewoog op de kaart zouden ze weten dat alles ok was.

Toen ik rond middernacht in een restaurant stopte heb ik maar aan een van de mensen daar gevraagd of ik via hun GSM een berichtje mocht versturen om te zeggen dat alles OK was. Daar heb ik gehoord dat de service van de nationale telefoonmaatschappij wel heel slecht is. Omdat de grens met Bulgarije in zicht kwam, kreeg ik weer wat moed en reed ik toch nog maar eens door. Terug 3 landen op 1 dag.

16 augustus: Sofia > Istanbul 608 km

Nu de eindstreep in zicht was en de grootste bergen achter de rug kon het aftellen beginnen. Maar de verveling toe te slaan, de eentonigheid van het landschap en de concentratie vervaagde wat, eigenlijk een zeer gevaarlijke combinatie.

Ik zocht aar een extra motivatie. Toen kwam ik op het idee om te finishen vóór 8 a.m. Engelse tijd.

Met nog 400 km te gaan en 16 uur vóór de Big Ben zijn ding ging doen, was dit een uitdaging om u tegen te zeggen. Maar ik had iets nodig om aan hetzelfde tempo verder te rijden, nummer 2 en 3 zaten al een flink stuk achter mij, en de vermoeidheid begon toe te slaan, ik moest mezelf oppeppen. Dit betekende ook dat ik vanaf nu echt moest doorfietsen en er geen tijd meer was om te slapen of een iets langere rustpauze in te lassen.

Pas een uurtje later begon ik me te realiseren wat ik nu had gezegd. Hopelijk verloor ik niet teveel tijd bij de grensovergang met Turkije, geen platte band(en) enzo …. Doordat het nacht was was er niet veel verkeer. Zo kon ik perfect een mooi tempo blijven fietsen waardoor het verrassend goed vooruit ging. Zo goed zelfs dat ik sneller mijn kilometers afhaspelde dan ik zelf verwachtte. Dat gaf me weer meer moed, het einde was in zicht. Uiteindelijk ben ik aangekomen om perfect 7 u a.m. Engelse tijd. De sprint om nog te kunnen aankomen om 6 u 59 mislukte net.

Blij om nog even op adem te kunnen komen vooraleer de controlewagen aankwam in Istanbul, was het weerzien met Mike en zijn team hartelijk, na een stevig ontbijt volgde de welverdiende rust.

Ten slotte: de totale tijd tussen de start in Londen en de finish in Istanbul bedroeg 7 dagen 23 uren en 00 minuten.

 

Bedankt aan iedereen die op een of andere manier mij steunde zowel thuis als onderweg en ook aan

JAEGHER
CAMPAGNOLO
SUPERNOVA
APIDURA
HAPPYDESIGN.BE

 

Nog enkele cijfers voor de geïnteresseerden
Totale afstand: 3827 Km
Totale fietstijd: 144 u 12 min
Gemiddelde afstand per dag: 478 Km