READY TO RUMBLE!
What an adventure, the transsiberian extreme is an opportunity that is amazing, is’t already a joy to be here, and we didn’t ride our bike yet! The organization here is outstanding, an amazing team is taking care of us. Maybe that’s why i don’t feel nervous at all (for the moment).
THE OFFICIAL BIG THANK YOU
I know, i have to ride every km of the trip, but this would not be possible without the help of some friends, thank you guys for all the support.
sponsors on twitter
@RedBullBe / @conti2wheel / @SWS_wheels / @campagnolosrl / @apidura / @jaeghercycles / @sportful / @lazerhelmets / @happydesignlien
FOLLOW
wordpress allegaertk.wordpress.com
on twitter @allegaertk
on facebook www.facebook.com/kristof.allegaert
Red Bull race on facebook
Red Bull race online
download the app /dotwatching
TALK ABOUT IT
the official hashtag is #redbulltranssiberianextreme, if you want me to see your reaction, please tag it with @allegaertk
“Share the story to inspire people”.
CONTACT
Press contact for Allegaert Kristof
A BRAND NEW ADVENTURE
Me and my bike arrived in Russia this afternoon. I’m still not really sure what the race will be like. But very happy to meet the staff and other racers.
The start of the Red Bull Trans-Siberian Extreme is on the 15th at 6 AM.
Link to follow us live and more info will be available very soon.
You can follow me also on twitter or on Facebook .
TCR 2014 – l’histoire
En Français
Comme vainqueur de la première édition, les attentes sont fortes. Il ne faut pas les décevoir.
Assez tôt dans l’année, je commence à avaler les kilomètres pour me procurer une bonne base. Une fois la liste des participants disponible, un premier examen confirme la présence de Richard D. Il est évident qu’il compte sur une revanche. N’oublions pas non plus qu’un certain nombre d’inconnus sont aussi à la recherche d’un excellent temps.
Le libre choix de la route à suivre exige une préparation minutieuse. Quel est le «juste» chemin, est-ce que ce chemin est le plus rapide… ? Planifier grossièrement les distances quotidiennes et autres.
9 août: Londres > Persan 357 km
Au départ, lors d’un bref échange avec Richard, j’apprends que le bateau de 12 heures est possible. Impossible est ma première idée, mais comme l’on roule bien groupé à du 40 km/h entre Londres et Douvres, nous arrivons à Douvres à 11h35. Comme la file d’attente au guichet de notre compagnie du ferry n’avance guère, nous achetons un billet auprès de la concurrence où personne ne fait la queue pour la malle de 12h10. Malgré que le check-in est terminé, ils nous laissent tout de même embarquer comme « simple » passager. Pour eux, c’est du chiffre d’affaires « facile ». Arrivé à Douvres, chacun choisit sa propre « bonne » route. Dormir avant le contrôle est mon plan.
10 août: Persan > Belfort 450 km
Traverser le centre de Paris un dimanche matin est toujours un peu l’aventure. J’arrive un peu avant 6 heures comme 6e participant au premier contrôle à Paris. Mike Hall qui me donne le tampon, trouve fantastique que j’ai déjà 3 heures de retard sur le premier arrivant. Ma préoccupation est de savoir combien d’avance possède Josh. Il faut tenir compte avec ce cycliste expérimenté en « 24 heures ». Lorsque je traverse Troyes l’après-midi, je l’aperçois à une boulangerie. On se salue et quel soulagement, sachant que l’on roule de nouveau « ensemble ».
Les conditions météorologiques se dégradent. D’une pluie ordinaire on passe à une pluie battante. En début de soirée, une tornade m’attend. Les arbres dans le bois subissent un bon nettoyage, moi je m’accroche des deux mains à mon guidon pour ne pas être soufflé. Il aurait suffi de me mettre à l’abri pendant une demi-heure, mais il s’agit d’une course et par conséquent, il faut limiter les pertes de temps. N’ayant aucune amélioration de la météo en perspective, je décide de dormir dans les environs de Belfort.
11 août: Belfort > Stelvio 439 km
Après une courte nuit de sommeil, la pluie est toujours là et cela pour toute une journée. Tout est déjà mouillé, être encore plus mouillé relève de l’impossible. Pour ne pas attraper froid, il n’y a qu’une solution : c’est pédaler. L’avantage de ce truc, c’est que les kilomètres s’accumulent. La Suisse, c’est du terrain connu pour moi. Je passe le col de la Flüela, puis le col de l’Ofen où j’atteins le sommet vers 17 heures. Cela m’incite à envisager la montée du Stelvio encore le même jour.
12 août: Stelvio > Baker 487 km
L’avantage aujourd’hui est que ça descend longtemps et que les nuages sont dernière moi. Faisons des kilomètres aujourd’hui. Aux abords de Trieste, l’on se retrouve dans une région très touristique. L’avantage est la présence de nombreux magasins et restaurants. Je n’ai même pas vu la frontière avec la Slovénie. Par contre à la sortie, montrer son passeport relevait plutôt du show. La Slovénie constituait tout de même 30 kilomètres. Me voilà vers le troisième pays de la journée : la Croatie. Vive l’Europe! La traversée de la frontière ici, c’est du sérieux. Une fois la frontière passée, la route descend vers Rijeka. Ici, de très (trop) nombreux policiers sont présents dans les rues. Ok ! Pas de police n’est pas la solution, mais trop is teveel !
13 août: Bakar > Capljina 438 km
Maintenant je peux longer la très belle côte croate. Craignant un trafic trop dense, je préfère un chemin parallèle à l’intérieur du pays. Ce chemin traverse une région splendide que j’apprécie beaucoup. Pour une région désertique, il y a tout de même beaucoup de trafic. Vers midi, je commence à chercher un endroit pour déjeuner. Pas de chance! La seule solution est de continuer à pédaler. Peu avant 13 heures, j’aperçois une réclame pour un restaurant 5 km plus loin. Il est temps car je commence sérieusement à avoir faim et soif. Arrivé sur place, toutes les tables sont parfaitement dressées, mais pas pour moi. Ils attendent trois cars complets de touristes qui doivent être servis sans tarder. A 15 km d’ici, il y a un restaurant où vous serez certainement servi. Quand je leur dis que j’ai fort faim et explique que 15 km équivaut à une demi-heure de vélo, ils m’offrent un sandwich « pour la route ». C’est fantastique ! D’après les infos que je reçois, cette région est connue pour ces touristes religieux « pèlerins ». Cela explique le trafic dense. Le restant de l’après-midi, ça descend et ça monte avec un joli vent de face, pourquoi pas ? A la tombée de la nuit, je rencontre de nombreux petits groupes de marcheurs. Il doit s’agir d’un dropping est ma première idée. Mais ils sont trop nombreux. Je m’arrête pour m’informer. Il s’agit d’une sorte de pèlerinage/pénitence.
14 août: Capljina > Podgorica 344 km
Aujourd’hui, je compte arriver vers midi au CP3. Mais avant cela, je dois rouler mes derniers kilomètres en Bosnie, traverser la frontière vers le Monténégro et ensuite entamer la fameuse montée vers Lovcen. L’envie y est. Vu que l’étape direction lac a
duré plus longtemps que prévu, je prends un repas au lac avant d’entamer la montée.
Arrivé au sommet, au point de contrôle, Mike me signale que j’ai pris un ferry illégal. Aïe !!! Voilà une gifle en plein figure. Ferry illégal? Mike me montre le papier et effectivement je suis fautif sans l’intention de tricher. Pour réparer ma faute, il ne me reste qu’à retourner et refaire tout le trajet le long du lac. En somme, le lac est un crique de la mer. 5 Heures plus tard, je me retrouve à nouveau au contrôle. Cette fois-ci est la bonne. Ouf !
Cette faute, le détour et la perte de temps renforcent finalement ma motivation. Faut y aller!
15 août: Podgorica > Sofia 704 km
Mon premier boulot aujourd’hui est la traversée d’un col inconnu dont j’ignore ni la distance, ni le dénivelé. Vas-y! Comme je suis près de la frontière du Kosovo, je vois beaucoup de militaires. Est-ce la conséquence de la guerre? Y a-t-il toujours un foyer qui couve ? Les gens y possèdent une nature fantastique, mais ils se débarrassent de leurs déchets à un endroit de la route et ils y mettent le feu. Si par malheur, on roule vent de face, bonjour la puanteur.
Le soir, j’essaye en vain d’envoyer un message à ma femme via mon GSM. Mon GSM refuse tout service. Eteindre et rallumer le téléphone est peut-être une solution, mais non. Que se passe-t-il? Essayer une nouvelle fois, je deviens peureux sans raison valable. En somme, la seule solution est de continuer de rouler aussi longtemps que possible afin de tranquilliser « la maison ». Un « dot » en mouvement signifie : je vis toujours.
Arrivé vers minuit dans un restaurant, je demande à quelqu’un de pouvoir envoyer un message à l’aide de son GSM pour dire que tout est ok ! J’y apprends que le service de la compagnie nationale du téléphone est très mauvais. La frontière bulgare est proche, donc je continue. A nouveau, trois pays en 1 jour.
16 août: Sofia > Istanbul 608 km
Avec l’arrivée en point de mire et les montagnes passées, le décompte peut commencer. Sauf qu’après quelque temps l’ennui, la monotonie et la concentration affaiblie s’avèrent être une combinaison dangereuse.
Arriver à 8.00 A.M. heure anglaise, voilà l’idée lumineuse qui me vient à l’esprit. Bon d’accord, il reste encore 400 km et 16 heures avant que le Big Ben sonne. C’est risqué vu les circonstances. Mais de cette façon, j’ai un défi dans le défi.
Cela signifie : pédaler sans arrêt et plus de temps pour dormir, ni pour se reposer longuement. Ce n’est que plus tard que je réalise l’ampleur du défi. Heureusement la traversée de la frontière turque se passe sans perte de temps, pas de crevaisons… Vu l’heure nocturne, il y a peu de trafic. Ainsi j’avance à une bonne allure. J’arrive même à constituer une marge de sécurité. Je parviens même à l’augmenter. Finalement, j’atteins l’arrivée à 7 heures A.M. précises heure anglaise. Le sprint final pour arriver à 6 heures 59 a échoué.
Pour conclure: temps total entre Londres et Istanbul est de 7 jours 23 heures et 0 minutes.
Merci à tous ceux qui d’une manière ou autre m’ont soutenu soit à la maison soit en cours de route.
Merci aussi à
Jaegher: jaegher
Campagnolo: campagnolo
Supernova: supernova
Apidura: apidura
Happy Design: happydesign
Encore quelques données pour les intéressés:
Distance totale : 3827 Km
Temps total pédalage: 144 heures 12 minutes
Distance moyenne par jour: 478 Km
TCR 2014 … het verslag
Nederlandse versie.
Dit jaar waren de verwachtingen toch wat groter dan bij de eerste editie, ik had een titel te verdedigen en wou inderdaad opnieuw als eerste aankomen in Istanbul.
Er zat dus niets anders op dan me nog beter voor te bereiden. Ik begon al op 1 januari met mijn training, die bestond vooral uit zoveel mogelijk kilometers vreten. Zo zou ik toch een goeie basis opbouwen voor de wedstrijd.
Eenmaal de deelnemerslijst beschikbaar werd heb ik toch even de tijd genomen om het deelnemersveld goed te bekijken om mijn kansen realistisch te kunnen inschatten. Ik was niet verrast dat Richard Dunneth er op te zien was en ging er ook van uit dat hij dit jaar wel eens zou willen winnen. Maar ik zag ook een aantal onbekenden die waarschijnlijk ook het best zouden doen om een zeer goede tijd neer te zetten.
Omdat de route vrij te kiezen is, was dit een werkje dat ik weer heel secuur voorbereidde. Wat is de “juiste” weg, welke is de snelste, wat is het gemiddelde aantal km dat er gereden zal worden en waar kan ik een betere route plannen …?
9 augustus: Londen > Persan 357 km
Eindelijk was het dan zover, de dag van de start. Na een korte babbel met Richard veranderde mijn planning al lichtjes, hij wist me te vertellen dat de boot van 12u eigenlijk wel haalbaar was. Volgens mijn eerste idee was dit onmogelijk maar omdat we met een mooi groepje reden, en aan een snelheid van 40 km/u tussen Londen en Dover, kwamen we al om 11u35 aan in Dover. De wachtrij aan het loket van onze ferrymaatschappij ging traag vooruit dus kochten we maar een ticket bij de concurrentie. Daar stond niemand te wachten om de boot van 12u15 te nemen. Eigenlijk was de check-in van hen al beëindigd, maar 3 tickets verkopen zonder veel werk was voor die maatschappij ook makkelijk verdiend.
Vanaf nu lag ik eigenlijk voor op mijn schema. Eenmaal in Calais koos elk van ons voor zijn eigen ‘beste’ weg. Mijn plan was om te rijden tot net voor parijs en te slapen nog voor ik het eerste controlepunt zou bezoeken.
10 augustus: Persan > Belfort 450 km
Het centrum van Parijs doorkruisen is altijd een beetje avontuur op een zondagmorgen. Maar uiteindelijk kwam ik iets vóór 6u als 6de deelnemer aan in het eerste controlepunt in Parijs. Ik kreeg er mijn eerste stempel van Mike Hall die het waarschijnlijk leuk vond voor de spanning, nu ik meer dan drie uur later mijn stempel kreeg dan de 1ste bezoeker van het controlepunt. De enige vraag die me op dat moment bezighield was: hoeveel ligt Josh voor? Hij bleek een een ervaren 24u renner dus moest ik wel rekening houden met hem en zijn tempo. Als ik ‘s middags door Troyes fiets zie ik hem staan bij een bakker. Ik heb maar eventjes vriendelijk mijn hand op gestoken om hem te groeten en ben dan maar snel verder gereden. Ik was heel blij om te weten dat we nu in elkaars buurt reden.
Het weer gingen van kwaad naar erger, de eerst gewone regen veranderde in een stortvloed en in de vooravond zelfs in een kleine tornado. De bomen in bos kregen het hard te verduren en ik moest mijn fietsstuur met beide handen echt stevig vasthouden om zelf niet weggeblazen te worden. Achteraf gezien had ik best gewoon een half uurtje langs de kant van de weg moeten wachten, maar ja het is wedstrijd en je wilt niet teveel tijd verliezen, dus op zo’n moment maak je de bewuste keuze om door te rijden.
Het weer werd er echt niet beter op en de vooruitzichten zagen er niet goed uit de eerste uren, dus besloot ik dan maar om te slapen in de buurt van Belfort. Die 450 km op een winderige dag waren voldoende.
11 augustus: Belfort > Stelvio 439 km
Na een korte slaappauze leek het alsof de meeste regen al uit gevallen was… maar blijkbaar zat er nog genoeg in de lucht om het een hele dag te kunnen laten regenen.
Het heeft geen zin om op zo’n moment te stoppen met fietsen, alles is toch al nat, natter kan je niet worden. En de enige oplossing om het niet koud te krijgen is blijven fietsen. Er is natuurlijk een groot vorodeel daaraan, de kilometers blijven verder tikken en laat dit nu precies de bedoeling van dit tripje zijn.
Zwitserland was bekend terrein voor mij. Flüelapass en Ofenpass schoven vlotjes voorbij zodat ik rond 17u boven aankwam op de Ofenpass. Ik zat goed op schema en de kans zat er dus in dat ik ook vandaag nog de Stelvio-pas kon fietsen. Deze nam ik er dus nog met plezier bij.
12 augustus: Stelvio > Bakar 487 km
Het voordeel was dat het vanaf nu voor lange tijd bergaf ging en ik de wolken en het slechte weer achter mij kon laten. Het werd een dagje gewoon heel veel kilometers rijden.
Rond Trieste was het wel te zien dat dit een heel toeristische plaats is, wat dan weer even in het voordeel speelt… keuze aan winkels en restaurants genoeg.
De grens met Slovenië, die heb ik eigenlijk nooit gezien, maar bij het buitenrijden ervan werd ik even meegezogen in het spel van controle en paspoort check-up, een hele show daar.
Slovenië … een heel kort verblijf, goed voor wel 30 volle kilometers.
Op naar het 3° land voor vandaag, “Leve Europa”, Kroatië, waar de grensovergang wel een heel serieuze zaak was. Eenmaal over de grens was het terug bergaf naar Rijeka.
Volgens mijn bescheiden mening liep er daar toch veel te veel politie rond. OK geen politie is ook iets, maar dit was van het goede teveel. Vreemd.
13 augustus: Bakar > Capljina 438 km
Eenmaal terug op gang kon ik een mooi stuk langs de kustlijn van Croatia fietsen. Maar uit vrees voor een te grote drukte langs deze weg verkoos ik een parallelle weg in het binnenland. Deze weg liep door een ongelofelijk mooi stuk natuur één van mijn favoriete delen op deze trip.
Het hele gebied was leeg, er was echt niets te zien behalve heel druk verkeer… Rond de middag kreeg ik toch wel erg veel honger, maar er was niets. De enige oplossing was om te blijven fietsen tot ik iets tegen kwam en iets voor 13u zie ik een reclame staan van een restaurant 5 km verderop. Niets te laat dus, want ik begin echt honger en dorst te krijgen. Daar aangekomen staan alle tafels perfect gedekt, het ziet er goed uit, maar het blijkt dat ik er geen maaltijd kan krijgen. Ze verwachten hier binnen de kortste keren 3 volle bussen met toeristen en die moeten ze zeer vlot kunen bedienen.
Ik kreeg te horen dat er 15 km verderop een ander restaurant was waar ze me wel zouden kunnen helpen. Wanneer ik hen probeerde uit te leggen hoe lang mijn tocht vandaag al was en dat die 15 km meer dan een half uur fietsen zijn, kreeg ik toch nog een sandwich mee “voor onderweg” hoe gelukkig kan een mens zijn op zo’n moment. Dit bleek dit een soort bedevaartsoord te zijn, dat verklaarde dus ook het drukke verkeer.
De rest van de namiddag was de tocht een beetje op en neer met een prettig tegenwindje… ’t zou anders te makkelijk geweest zijn zeker?
Toen het donkerder werd kwam ik het ene na het andere kleine groepje mensen tegen, ze leken op wandeltocht, langs een eerder gewone saaie weg.
Het leek op een soort dropping tocht, maar het waren er gewoon teveel. Ik werd nu wel erg nieuwsgierig. Ik stopte even om wat meer uitelg te vragen, de mensen waren beschaamd, het bleek een soort bedevaart/boetedoenings-tocht.
14 augustus: Capljina > Podgorica: 344 km
Vandaag zou ik rond de middag kunnen aankomen op CP3. Maar eerst nog even mijn laatste kilometers fietsten in Bosnië, daarna de grens over naar Montenegro en dan de fameuze klim naar Lovcen.
Ik had er wel zin in. Omdat de rit tot aan het meer wat langer duurde dan verwacht, had ik maar eerst een maaltijd genomen langs het meer, voor ik aan de klim begon. Eenmaal boven aan het controlepunt kreeg ik te horen van Mike dat ik een illegale ferry genomen had. Uh! Het voelde als een klap in het gezicht, … ferry… illegaal…?
Natuurlijk kon ik daar geen speld tussen krijgen, Mike toonde me zwart op wit dat dit inderdaad in de lijst stond, ik had deze overzet nooit als ferry gezien, duurde amper 5 minuten. Ik had deze zonder opzet genomen en volgens de hoek van waaruit ik kwam was zowel links als rechts rond het meer even ver voor mij.
Om deze fout recht te zetten zat er niets anders op dan terug te keren en het ganse stuk rond het meer, wat in feite een inham van de zee is, terug te fietsen.
Vijf uur later kwam ik nog eens boven op het controlepunt aan, waar ik hoorde dat alles nu wel in orde was, oef! En ik had nog steeds genoeg voorsprong om deze wedstrijd te kunnen winnen. Door de deze fout/omweg/tijdsverlies had ik wel een nieuwe motivatie gevonden om er terug tegen aan te gaan, dankzij alle leuke berichten van online volgers.
15 augustus: Podgorica > Sofia 704 km
Mijn eerste uitdaging van vandaag was een col overfietsen die ik niet ken, ook de lengte en hoogte wist ik niet, gewoon gaan dus.
Omdat ik dicht bij de grens van Kosovo was, zag ik vrij veel militairen. Was dit een gevolg van de oorlog, ik zag in de verte veel rook, was er daar nog een vuur aan het smeulen?
De mensen bezitten daar een fantastisch stuk natuur, maar afval dumpen ze gewoon op één plaats langs de weg en steken het in brand. Als je dan toevallig tegen de wind in moet fietsen is de stank echt niet uit te houden.
Die avond probeerde ik om via mijn GSM een bericht te sturen naar mijn vrouw. Maar dat bleek niet te lukken. Mijn telefoon afzetten en terug opstarten zou misschien de oplossing zijn, maar nee. Wat is er hier aan de hand? Ik bleef maar proberen, dit was niet normaal meer en eigenlijk begon ik bang te worden, terwijl er eigenlijk niets erg aan de hand was.
De enige oplossing om het thuisfront wat gerust te stellen was om gewoon te blijven fietsen, zolang mogelijk, zolang mijn “dotje” bewoog op de kaart zouden ze weten dat alles ok was.
Toen ik rond middernacht in een restaurant stopte heb ik maar aan een van de mensen daar gevraagd of ik via hun GSM een berichtje mocht versturen om te zeggen dat alles OK was. Daar heb ik gehoord dat de service van de nationale telefoonmaatschappij wel heel slecht is. Omdat de grens met Bulgarije in zicht kwam, kreeg ik weer wat moed en reed ik toch nog maar eens door. Terug 3 landen op 1 dag.
16 augustus: Sofia > Istanbul 608 km
Nu de eindstreep in zicht was en de grootste bergen achter de rug kon het aftellen beginnen. Maar de verveling toe te slaan, de eentonigheid van het landschap en de concentratie vervaagde wat, eigenlijk een zeer gevaarlijke combinatie.
Ik zocht aar een extra motivatie. Toen kwam ik op het idee om te finishen vóór 8 a.m. Engelse tijd.
Met nog 400 km te gaan en 16 uur vóór de Big Ben zijn ding ging doen, was dit een uitdaging om u tegen te zeggen. Maar ik had iets nodig om aan hetzelfde tempo verder te rijden, nummer 2 en 3 zaten al een flink stuk achter mij, en de vermoeidheid begon toe te slaan, ik moest mezelf oppeppen. Dit betekende ook dat ik vanaf nu echt moest doorfietsen en er geen tijd meer was om te slapen of een iets langere rustpauze in te lassen.
Pas een uurtje later begon ik me te realiseren wat ik nu had gezegd. Hopelijk verloor ik niet teveel tijd bij de grensovergang met Turkije, geen platte band(en) enzo …. Doordat het nacht was was er niet veel verkeer. Zo kon ik perfect een mooi tempo blijven fietsen waardoor het verrassend goed vooruit ging. Zo goed zelfs dat ik sneller mijn kilometers afhaspelde dan ik zelf verwachtte. Dat gaf me weer meer moed, het einde was in zicht. Uiteindelijk ben ik aangekomen om perfect 7 u a.m. Engelse tijd. De sprint om nog te kunnen aankomen om 6 u 59 mislukte net.
Blij om nog even op adem te kunnen komen vooraleer de controlewagen aankwam in Istanbul, was het weerzien met Mike en zijn team hartelijk, na een stevig ontbijt volgde de welverdiende rust.
Ten slotte: de totale tijd tussen de start in Londen en de finish in Istanbul bedroeg 7 dagen 23 uren en 00 minuten.
Bedankt aan iedereen die op een of andere manier mij steunde zowel thuis als onderweg en ook aan
JAEGHER
CAMPAGNOLO
SUPERNOVA
APIDURA
HAPPYDESIGN.BE
Nog enkele cijfers voor de geïnteresseerden
Totale afstand: 3827 Km
Totale fietstijd: 144 u 12 min
Gemiddelde afstand per dag: 478 Km
TCR 2014 – my story
English version
As winner of the 1st edition, the expectations were quite high so I came out to meet the expectations.
Fairly early in the year I started reeling off my mileage so as to have a good foundation. Once the list of participants was available I took a good look at what names were on it, of course, there was Richard D. and he wanted to take revenge. Also keep in mind that there were some strangers who wanted to set a very good time.
Because there is no route set I got to make one, this was work that was quite meticulously done. What is the “right” way, this road is faster …? I created a rough schedule of the day distances.
August 9: London > Persan: 357 km
At the start I had a quick chat with Richard who told me that it was possible to catch the 12 noon ferry from Dover. My first thought was this is impossible but because we rode with a neat bunch, with a bicycle speed of 40km / h between London and Dover, we arrived in Dover at 11:35. Because the queue at the counter for the company we’d booked with was taking a long time we bought another ticket with competitor, the check-in had already ended but issuing 3 tickets wasn’t too much work and we took a ferry at 12:15. In short, I was ahead of my schedule. Once in Calais we each chose our own best path. My plan was to sleep before the first control.
August 10: Persan > Belfort: 450 km
Crossing the centre of Paris is always a bit of adventure, even on a Sunday morning but finally sometime before 6am I arrived at the first control in 6th place. To receive the stamp from Mike Hall was fantastic but I was more than 3 hours behind the first racer. My question was actually who is Josh, as an experienced 24 hour rider, I had to take account of him. In the afternoon, near Troyes I see him standing with his bike at a bakery, we wave and I was very happy to know that we were “together” again.
The weather went from bad to worse, first normal rain then changing to pouring rain and in the evening even to a small tornado. The trees in the forest gave some shelter but I had to hold my handlebars with both hands to avoid being blown away. In retrospect, I should have just waited half an hour at the side of the road, but yes, it’s a race and you don’t want to lose too much time so you continue. Because there was no better weather in sight I decided to sleep near Belfort.
August 11: Belfort > Stelvio: 439 km
Mostly rain. After a short night of sleep much rain had already fallen but apparently there was still enough in the air to make it keep raining. All day. Because everything you have is wet it can’t get even wetter! Continuing is the only solution, keep cycling. The advantage of this trick is of course that the miles accumulate. Switzerland is familiar ground to me, and Flüelapass Ofenpass was reached around 5pm. The latter, of course, opened the perspective of still cycling the Stelvio Pass the same day.
August 12: Stelvio > Bakar: 487 km
The advantage today is that it will be downhill for a long time now and I can leave the clouds behind me. Today it will be just a day to do kilometers.
Around Trieste it was clear that we are back in a very touristic place, the advantage is that there are many shops and restaurants. I’ve actually never seen the border with Slovenia, but the drive out of it was just a little show of your passport. Slovenia was still good for 30 kilometers. On to the third country for today “Long Live Europe”, Croatia, where the border was a serious matter. Once over the border it was back downhill to Rijeka where there are too many police were around. OK, no police is also something but this was too much.
August 13: Bakar > Capljina: 438 km
Soon I was cycling on a nice stretch of road along the coastline in Croatia. But because I feared large crowds along this was I chose a parallel way inland. This road ran through an incredibly beautiful piece of nature that certainly amazed me.
Although it was a very empty area there was quite a lot of traffic. Begining around noon I started looking for somewhere to have a meal but there was not much choice, the only solution to continue cycling until I found something. Around 1pm I see advertising for a restaurant 5km further, hoping I’m not too late because I was really starting to get hungry and thirsty too. Once there, all tables are perfectly laid out but it turns out I cannot get a meal! They are expecting three full buses with tourists and need to operate very smoothly.
15km from here, there is another restaurant where they certainly could serve as I explained that I had really big appetite and half an hour is worth 15 km of cycling. She wanted to give me a sandwich “on the go”. Simply fantastic. This turned out to be a kind of religious region, hence the “many tourist” traffic.
The rest of the afternoon a little up and down with a nice head wind, it would be too easy to be sure. Once darkness fell I came from many small groups of people who were walking along the road. My first idea was that this was something like a night walk, but there were just too many. Then once again stopped to ask for an explanation and I got a response that they were from a kind of pilgrimage / penance.
August 14: Capljina > Podgorica: 344km
Today I planned to arrive at CP3 around noon but first I had to do my last kilometers in Bosnia, the border to Monte Negro and then the famous climb to Lovcen.
Because the ride to the lake took longer than expected, I took a meal at the lake before I started the climb.
Once I get to the top of the checkpoint Mike told me that I had taken an illegal ferry. UHHH it felt like a slap in the face, ferry / illegal / ..? Of course I could not say anything when Mike showed it on paper, partly because I did this unintentionally. To correct this error there was nothing else to do but to redo the whole piece around the lake, which is actually an inlet of the sea, cycling back. 5 hrs later I came back up to the checkpoint where I heard that everything is in order.
I had by this error / detour / loss of time found a new motivation to go!
August 15: Podgorica > Sofia: 704 km
My first job today was to go over an unknown col, I knew neither the length nor height, I just knew I had to go.
Because I was in Kosovo, near the border, I saw quite a lot of soldiers, this was a result of the war, there is still a fire smouldering? The people there have a fantastic piece of nature but all their waste was dumped along one piece of road. If you should happen to be cycling against wind it is a dreadful smell. That night I tried to send a message via my mobile phone to my wife but it seemed to not work. Phone off and back on might be a solution but no. What is going on here? Again I try and I actually started to get scared when there really was nothing very wrong. In fact, the only solution was to just keep cycling for as long as possible, to give those watching at home a reassuring feeling. As long as my “dot” moved on the map I was alive. When I stopped around midnight at a restaurant there I asked if I could send a message to say that everything was OK via their mobile phone. I’ve heard that the service of the national telephone company is very bad. Because the border with Bulgaria came into view I then once again rode well. Back to three countries in one day.
August 16: Sofia > Istanbul: 608 km
Now the finish line was in sight and I had passed the largest mountains so I could start the countdown. But boredom began to strike after a short time, monotony, concentration faded, actually a very dangerous combination.
Then I got the bright idea to finish before 8am English time! This felt agreeable, 400km and 16 hours before Big Ben struck, very risky given the circumstances, but I accepted the challenge within the challenge! This also meant that I had to keep cycling, no time to sleep or even have a slightly longer rest break. Only then did I begin to realize what I had said, hopefully I would not lose too much time at the border with Turkey, no flat tyre(s) …. Because of the late hour, there was not much traffic on the road so I could keep cycling at a nice pace which made it good and the challenge went ahead. So good that I was able to build a small margin, so why not refine my goal, build on this a little more? I eventually arrived at 7am exactly English time, the sprint to arrive at 6:59 failed, a total time between the start in London and finish in Istanbul 7 days 23h 00min.
Thanks to everyone who in any way supported me both at home and on the road and also
A few numbers for those interested:
Total distance: 3827KM
Total cycle time: 144H 12min
Average distance per day: 478KM
The movie ;)
More
Sporza
http://sporza.be/cm/sporza/extra/opvallend/140818_Allegaert_Transcontinental
Het Nieuwsblad
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=dmf20140818_01221850
De Morgen
Sport.be
http://www.sport.be/cycling/nl/nieuws/article.html?Article_ID=697900
De Standaard
My trips 